Մհեր Խլղաթյանը` բանակային բարքերի հերթական զոհ

Ձմեռային զորակոչը դեռ ընթացքի մեջ է, իսկ զորակոչվողներն իմ անձնական հարցումներով առանձնապես հաշտ չեն բանակի գաղափարի հետ` չնայած հեռուստաեթերից այս օրերին հաճախ ցուցադրվող կադրերին, որոնցում որոշ նորակոչիկներ ասում են, թե որքան երջանիկ են, որ ծառայելու են հայրենիքին: Նրանք բոլորն էլ իրականում տեղյակ են մեր բանակի բարոյահոգեբանական վիճակին ու սադիզմի զանազան դրսևորումներին, որոնց զոհ է դարձել օրերս Ղարաբաղից Երևան տեղափոխված նորակոչիկ Մհեր Խլղաթյանը: Հիվանդ զինվորին այնքան են ծեծել, որ վնասվածքները թաքցնել պարզապես անհնար է: Մհերի մայրը տարբեր լրատվակայքերի պատմել է, թե որդու ձեռքերի և ոտքերի վրա այրվածքներ ու կապտուկներ կան: Նա ասել է, որ Մհերը գլխին ուժեղ հարվածներ է ստացել, տղային օրեր շարունակ խոշտանգել են զորամասի բուժկետում: Այս ֆոնին ուրախ դեմքերով նորակոչիկներին եթերով ցուցադրելը, իսկ Մհերի դեպքի մասին համառ լռություն պահպանելը խոսում է այն մասին, որ իշխանությունը պարզապես թաքցնում է բանակի մասին ճշմարտությունը:

Ընդհանրապես, յուրաքանչյուր բանակի բարոյահոգեբանական վիճակը ուղիղ կապ ունի այդ երկրի հասարակության քաղաքակրթական աստիճանի հետ: Փաստ է, որ մեր բանակում բռնության դեպքերը չափազանց շատ են: Հարցեր կան, որոնց պաշտպանության նախարարությունը չի անդրադառնում: Օրինակ, ի՞նչ է արվում բանակում բարոյահոգեբանական վիճակը փոխելու համար, սպաները ի՞նչ սկզբունքով են ընտրվում բանակում, բանակի բուժծառայողները որոշակի բժշկական քննություն անցնո՞ւմ են, թե՞ ոչ, բանակի կանոնակարգն այն շրջանցելու ի՞նչ բացառություններ է ներառում և այլն:

Մհեր Խլղաթյանի վիճակը դեռևս ծանր է: Նրա մայրն ասել է, որ հարց է՝ թե ապաքինվելուց հետո իր որդին կցանկանա բանակում ծառայությունը շարունակել, թե ոչ: Մեր երկրում զինվորական ծառայությունը պարտադիր է ու բացառված չէ, որ Մհերը ապաքինվելուց հետո վերադառնա զորամաս: Պաշտպանության նախարարության տեսանկյունից դա կհամարվի պարտքի կատարում, իսկ Մհերի՞: Արդեն մեկ անգամ բռնությունների ենթարկված երիտասարդը ի՞նչ հոգեվիճակով կմեկնի զորամաս ու ի՞նչ ազդեցություն կունենա նրա հոգեվիճակը մյուսների վրա: Խնդիրն այն է, որ բանակում տեղի ունեցող յուրաքանչյուր նման դեպքից հետո հասարակության մոտ նվազում է բանակի նկատմամբ վստահությունը: Իսկ հիվանդության բուժումը, որպես կանոն, ավելի մեծ ջանքեր է պահանջում, քան դրա կանխումը:

Կարինե ՀԱՐՈՒԹՅՈՒՆՅԱՆ

Հեղինակի նյութեր

• Հե՜յ, հեղափոխություն, ո՞ւր մնացիր
• Հանրահավա՞ք եք ուզում, ինքնե՛րդ էլ արեք
• Եռյակում միմյանց հետ հայտարարություններո՞վ են խոսում
• Գյումրու ռուսական ռազմակայանը նախընտրելի ԶԼՄ-ներ ունի՞
• Սխալ տնտեսական քաղաքականությունը հարվածում է սպառողի գրպանին
• «Ժառանգության» հետ մի բան այն չէ
• Օրենքները լավն են, երբ գործում են
• «Ժառանգությունն» ինքն է իրեն դուրս դրել ընդդիմադիր դաշտից
• Ո՞վ պետք է փոխհատուցի գյուղացու կրած վնասի համար
• Դեղերի գները, այնուամենայնիվ, կբարձրանան
• Լիդինգթոն. «Հայ-թուրքական արձանագրությունները պետք է կատարվեն առանց հետաձգման»
• Ծառուկյանն ավելի քան կոմպրոմիսային է
• ԲՀԿ-ի «վազքը» ավելի կարճ կլինի, քան ենթադրվում էր
• Նոր ընդդիմություն կձևավորվի՝ ընդդեմ իշխանության և ոչիշխանականների
• Իշխանափոխությունից հետո «լավ» ընկերները կմնա՞ն համակարգում
• Հոկտեմբերի 27-ի բեռն ու Հայաստանի ապագան
• Գագիկ Ծառուկյանը ներողություն կխնդրի՞
• Ի՞նչ կա Ծառուկյանի մտքին
• Երբ որդեկորույս մայրերին քաշքում են ինչպես խուլիգանների
• Երբ հասցեատերն ավելի կարևոր է, քան հարցն ինքնին

Մեկնաբանություններ